Μονόλογος 44 - ο καταναλωτής

Φίλε, καταναλωτή το σαββατοκύριακο που μόλις τέλειωσε (υποτίθεται θα αναρτώταν την δευτέρα αυτό, αλλά μας έφαγε το busy schedule) ήταν πραγματικά αφιερωμένο σε σένα, μιας και τα καταστήματα ήταν ανοιχτά και την κυριακή!!! ΑΚΡΙΒΩΣ "ευκαιρία" για ψώνια...

Είχα λοιπόν σαν παιδί και εγώ (λέμε τώρα) την χαρά (που λέει ο λόγος) να βρεθώ στο πλέον διάσημο και πασίγνωστο παιχνιδάδικο αλυσίδας που το όνομα του παραπέμπει σε όνομα τύπου αεροσκάφους... έτσι λοιπόν στην απογιωτική και "εν πτήση" επίσκεψη μου τα είδα όλα που λένε, καθώς αναζητούσα λίγο έδαφος να πατήσω και όχι κανέναν αφοσιωμένο υπερκαταναλωτή με τιγκαρισμένο καρότσι και τα μωρά (κατά την μυτι(λη)νιά ετυμολογία της λέξης) του να φωνάζουν "Θέλω και εκείνο, μπαμπά"... "Μαμά, πάρε μου και αυτό"... Με έναν γρήγορο ελιγμό κατάφερα να αποφύγω το κουτί που κατέβαζε κάποιος τρίτος από ψηλά... πανικός, φασαρία και αναμπουμπούλα επικρατεί παντού... φυλακίζεσαι ανάμεσα στους μανιασμένους ψαχουλευτές που μαζεύουν από τα ράφια ότι βρουν στο διάβα τους!!! χάνεσαι μέσα στον πανικό ψάχνεις τους δικούς σου τα δυο χαζοπράματα που πήγες να πάρεις... να πάρει δεν έχει τίποτα από αυτά... εξαντλήθηκαν???!!!??? ααα να ένα ... αλλά άντε να δούμε πως φτάνεις ως εκεί... αλλάζεις διάδρομο, για να αποφύγεις το καρότσι που κλείνει τον δρόμο, "Συγνώμη, να περάσω λίγο... Ευχαριστώ" ... "Να περάσω λίγο, ευχαριστώ" ... almost there... εεε δεν είναι δίκαιο... το τσίμπησε ο μπροστινός! να πάρει! κοιτάς τριγύρω απελπισμένα για κανένα άλλο κομμάτι, τίποτα! ααα ένας υπάλληλος, πλησιάζεις με δυσκολία, περιγράφεις τι ψάχνεις, σε στέλνει στην άλλη άκρη του καταστήματος με το πρόσχημα ότι εκεί σίγουρα θα βρεις! ένα σαφάρι που θυμίζει παιχνίδια χωρίς σύνορα μόλις ξεκίνησε! κανονικά για να πας εκεί πρέπει να βγεις έξω από το κατάστημα και να ξαναμπείς αλλά ήδη κρατάς κάποια πραματάκια! αποφασίζεις να πας εσωτερικά, ανεβαίνεις στον πάνω όροφο, κίνησε όσο πιο γρήγορα γίνεται στους στενούς διαδρόμους που είναι γεμάτοι κόσμο, καρότσια και κουτιά από παιχνίδια... σχεδόν έφτασες... κατεβαίνεις ανάποδα την κυλιόμενη ράμπα, μιας και δεν υπάρχει κάθοδος, αποφεύγεις αυτούς που ανεβαίνουν... ΦΤΑΝΕΙΣ σαρώνεις το ράφι να βρεις αυτό που ψάχνεις... τίποτα άδικος κόπος, δεν υπάρχει πουθενά! τελικά συμβιβάζεσαι με κάτι παρεμφερές, επιστρέφεις να βρεις τους δικούς σου! αλλά που πήγαν; άντε να τους εντοπίσεις... καταραμένο τηλέφωνο ... δεν έχει σήμα... λίγο πιο δω, λίγο πιο εκεί... κοντά στα παράθυρα καλύτερα... να το καμπάνα! κάνεις κλήση... χτυπάει... καμία απάντηση... προχωράς σαρώνεις το κατάστημα όσο μπορείς να δεις ανάμεσα στον κόσμο και στα εμπορεύματα... μπας και είναι η τυχερή σου στιγμή! καλείς και πάλι, επιτέλους το σήκωσε! "που είστε; ... έρχομαι!"... σαφάρι και πάλι στους διαδρόμους πας επιτέλους στα ταμεία... τους βρίσκεις!!! μετά από αρκετή ώρα αναμονής καταφέρνεις να πληρώσεις και να βγεις έξω από τον πανικό... ακολουθεί ένας ακόμα ψιλοπανικός στο πάρκινγκ, αλλά ευκολάκι σε σχέση με αυτό που τράβηξες στην αρχή για να βάλεις το αμάξι σε μια θέση, επιτέλους πάμε ΣΠΙΤΙ, home sweet home!!!

Ποτέ μα ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να γίνετε αυτός ο πανικός τέτοιες μέρες... έχουμε γίνει υποχείριο τον καταναλωτισμού... μας έχουν βάλει στο τρυπάκι τους και μας κάνουν ότι θέλουν, όλα πια είναι υλικά αγαθά... και τα χριστούγεννα και ότι άλλη γιορτή θες, τα πάντα μετριούνται σε χρήμα :( what comes next???