Μονόλογος 52 - ο συνάδελφος

Φίλε, απορώ που δεν έχω γράψει τόσο καιρό για σένα. Τι εννοώ αγαπητέ φίλε? ...Το να ξεχνάς την ημέρα της παρουσίασης της απαλλακτικής εργασίας της κατεύθυνσής σου δεν είναι πράγμα απλό, θέλει κόπο και προσπάθεια. Μόνο ένας σταρχιδιστής σαν εσένα θα αγνοούσε τις υποχρεώσεις του και θα ξετίναζε την ομάδα του. Μόνο κάποιος σαν εσένα φίλε, ο ίδιος που τον παίρνει ο ύπνος σε κάθε μάζεμα για εργασία, ο ίδιος που βαριέται να κάνει μια δουλειά στην ώρα της αλλά περιμένει την τελευταία στιγμή, σκορπίζοντας πανικό και ατέλειωτες δόσεις άγχους στους συνεργάτες του...ο ίδιος που πρέπει να τον πάρει τηλέφωνο κάποιος και να του θυμίσει ότι έχει εργαστήριο/εξέταση την τάδε ώρα. Και ναι αγαπητέ φίλε, πάντα θα του απαντήσεις ότι είναι η τελευταία φορά που θα γίνει, πάντα θα δικαιολογηθείς, πάντα θα σκύψεις το κεφάλι όλο ενοχές και τύψεις αλλά την επόμενη φορά θα κάνεις τα ίδια. Guess what φίλε, αυτή ήταν η τελευταία φορά. Τώρα τέλειωσε το εξάμηνο. Από εδώ και στο εξής φάε σκατάκια φίλε ! Και συνέχισε να τα τρως για την υπόλοιπη ζωή σου...Φιλε.

Υ.Γ:Κρατιόμουνα, κρατιόμουνα, αλλά σήμερα είχα νεύρα.

Μονόλογος 51 - ο ιππότης

Φίλε ιππότη συνοδηγέ (θα μπορούσες να είσαι και ο οδηγός), όταν ανοίγεις την πόρτα στην κυρία για να την βάλεις να κάτσει στο πίσω ή μπροστά κάθισμά είναι πολύ ιπποτικό ΑΛΛΑ είναι ανάγκη να περιμένεις και να την κλίσεις αφού βολευτεί η κυρία μας??? ξέρεις περιμένουμε αυτοκίνητα πίσω σου και εσύ κάνεις τις ιπποτοσύνες σου με το πάσο σου... την στιγμή που πρέπει να τσακιστείς να μπεις και εσύ μέσα για να ξεμπλοκάρει επιτέλους ο δρόμος. αυτά!!! ευχαριστώ!