Μονόλογος 45 - ο αργοπορημένος...

Φίλε αργοπορημένε

Πρώτον, όταν καλείς κόσμο στο σπίτι σου, πρώτον δεν αλλάζεις την ώρα συνάντησης μισή ώρα πριν την ως τότε κανονισμένη ώρα.

Δεύτερον, όταν λες να συναντηθούμε 10 η ώρα εννοούμε ΜΕΧΡΙ τις 10, όχι από τις 10μιση και μετά.

Τρίτον, φρόντισε τουλάχιστον την ώρα που λες να είσαι σπίτι σου.

Και τελευταίο, όταν σου λένε, "ρε τι ώρα είναι αυτή που ήρθες" μην το παίζεις έξυπνος λέγοντας "είπαμε 10 και κάτι", βγάλε το σκασμό, σκύψε το κεφάλι και πες κι ένα συγγνώμη γάιδαρε γιατί το 10 και πέντε πουθενά δε σημαίνει 11 παρά.

Μονόλογος 44 - ο καταναλωτής

Φίλε, καταναλωτή το σαββατοκύριακο που μόλις τέλειωσε (υποτίθεται θα αναρτώταν την δευτέρα αυτό, αλλά μας έφαγε το busy schedule) ήταν πραγματικά αφιερωμένο σε σένα, μιας και τα καταστήματα ήταν ανοιχτά και την κυριακή!!! ΑΚΡΙΒΩΣ "ευκαιρία" για ψώνια...

Είχα λοιπόν σαν παιδί και εγώ (λέμε τώρα) την χαρά (που λέει ο λόγος) να βρεθώ στο πλέον διάσημο και πασίγνωστο παιχνιδάδικο αλυσίδας που το όνομα του παραπέμπει σε όνομα τύπου αεροσκάφους... έτσι λοιπόν στην απογιωτική και "εν πτήση" επίσκεψη μου τα είδα όλα που λένε, καθώς αναζητούσα λίγο έδαφος να πατήσω και όχι κανέναν αφοσιωμένο υπερκαταναλωτή με τιγκαρισμένο καρότσι και τα μωρά (κατά την μυτι(λη)νιά ετυμολογία της λέξης) του να φωνάζουν "Θέλω και εκείνο, μπαμπά"... "Μαμά, πάρε μου και αυτό"... Με έναν γρήγορο ελιγμό κατάφερα να αποφύγω το κουτί που κατέβαζε κάποιος τρίτος από ψηλά... πανικός, φασαρία και αναμπουμπούλα επικρατεί παντού... φυλακίζεσαι ανάμεσα στους μανιασμένους ψαχουλευτές που μαζεύουν από τα ράφια ότι βρουν στο διάβα τους!!! χάνεσαι μέσα στον πανικό ψάχνεις τους δικούς σου τα δυο χαζοπράματα που πήγες να πάρεις... να πάρει δεν έχει τίποτα από αυτά... εξαντλήθηκαν???!!!??? ααα να ένα ... αλλά άντε να δούμε πως φτάνεις ως εκεί... αλλάζεις διάδρομο, για να αποφύγεις το καρότσι που κλείνει τον δρόμο, "Συγνώμη, να περάσω λίγο... Ευχαριστώ" ... "Να περάσω λίγο, ευχαριστώ" ... almost there... εεε δεν είναι δίκαιο... το τσίμπησε ο μπροστινός! να πάρει! κοιτάς τριγύρω απελπισμένα για κανένα άλλο κομμάτι, τίποτα! ααα ένας υπάλληλος, πλησιάζεις με δυσκολία, περιγράφεις τι ψάχνεις, σε στέλνει στην άλλη άκρη του καταστήματος με το πρόσχημα ότι εκεί σίγουρα θα βρεις! ένα σαφάρι που θυμίζει παιχνίδια χωρίς σύνορα μόλις ξεκίνησε! κανονικά για να πας εκεί πρέπει να βγεις έξω από το κατάστημα και να ξαναμπείς αλλά ήδη κρατάς κάποια πραματάκια! αποφασίζεις να πας εσωτερικά, ανεβαίνεις στον πάνω όροφο, κίνησε όσο πιο γρήγορα γίνεται στους στενούς διαδρόμους που είναι γεμάτοι κόσμο, καρότσια και κουτιά από παιχνίδια... σχεδόν έφτασες... κατεβαίνεις ανάποδα την κυλιόμενη ράμπα, μιας και δεν υπάρχει κάθοδος, αποφεύγεις αυτούς που ανεβαίνουν... ΦΤΑΝΕΙΣ σαρώνεις το ράφι να βρεις αυτό που ψάχνεις... τίποτα άδικος κόπος, δεν υπάρχει πουθενά! τελικά συμβιβάζεσαι με κάτι παρεμφερές, επιστρέφεις να βρεις τους δικούς σου! αλλά που πήγαν; άντε να τους εντοπίσεις... καταραμένο τηλέφωνο ... δεν έχει σήμα... λίγο πιο δω, λίγο πιο εκεί... κοντά στα παράθυρα καλύτερα... να το καμπάνα! κάνεις κλήση... χτυπάει... καμία απάντηση... προχωράς σαρώνεις το κατάστημα όσο μπορείς να δεις ανάμεσα στον κόσμο και στα εμπορεύματα... μπας και είναι η τυχερή σου στιγμή! καλείς και πάλι, επιτέλους το σήκωσε! "που είστε; ... έρχομαι!"... σαφάρι και πάλι στους διαδρόμους πας επιτέλους στα ταμεία... τους βρίσκεις!!! μετά από αρκετή ώρα αναμονής καταφέρνεις να πληρώσεις και να βγεις έξω από τον πανικό... ακολουθεί ένας ακόμα ψιλοπανικός στο πάρκινγκ, αλλά ευκολάκι σε σχέση με αυτό που τράβηξες στην αρχή για να βάλεις το αμάξι σε μια θέση, επιτέλους πάμε ΣΠΙΤΙ, home sweet home!!!

Ποτέ μα ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να γίνετε αυτός ο πανικός τέτοιες μέρες... έχουμε γίνει υποχείριο τον καταναλωτισμού... μας έχουν βάλει στο τρυπάκι τους και μας κάνουν ότι θέλουν, όλα πια είναι υλικά αγαθά... και τα χριστούγεννα και ότι άλλη γιορτή θες, τα πάντα μετριούνται σε χρήμα :( what comes next???

Μονόλογος 43 - η σύγκρουση

Φίλοι έλληνες οδηγοί... (ναι είστε και εμένα οι αγαπημένοι μου...) καταλαβαίνω το γεγονός ότι θέλετε να απολαύσετε το υπέροχο στουκάρισμά σας... για αυτό άλλωστε βγήκατε και από τα αυτοκίνητα και θαυμάζετε το κατόρθωμά σας!!! ΑΑΑΑ κατά φωνή έφτασε και η μεγάλη στιγμή της φωτογράφισης... τραβάμε έξω το κινητό των 4-5 ΜΕΓΑ πιξελ και... αυτοκινητάκια χαμογελάστε... έλα τώρα... δεν πειράξει που οι ιδιοκτήτες σας, σας κατάντησαν σε αυτά τα χάλια... ΠΡΕΠΕΙ να ποζάρετε!!!

ΑΛΛΑ πρέπει να τα μαζέψετε και να φύγετε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μέσα από την μέση του δρόμου... είμαστε εδώ και 10 λεπτά ακινητοποιημένοι... μέχρι και 2ο λεωφορείο κόλλησε πίσω από το δικό μας... να μη σχολιάσω όλα τα αυτοκινητάκια π στρίβουν από εδώ και από εκεί προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερο κουμφούζιο :P

Ναι, ήταν μια ακόμα "διασκεδαστική" καθημερινή επιστροφή!!!

Μονόλογος 42 - ο τεχνικός

Φίλε τεχνικέ του service υπολογιστών και κάθε service... όταν σου φέρνω το μηχάνημα μου (laptop στην περίπτωση μας - για να μην παρεξηγούμαστε... πονηρούληδες...) να το επισκευάσεις και δηλώνω στην παράδοση του ότι ο κωδικός ασφαλείας είναι ο τάδε... είναι ηλίθιο να με παίρνεις τηλέφωνο και να με ρωτάς ποιος είναι!!! στο χαρτάκι που μόλις άφησες στο πλάι τον λέει, ναι ναι ακριβώς κάτω από τον αριθμό που μόλις κάλεσες... αυτός είναι όσο και αν σου φαίνεται παράξενο!!! ΟΚ, και καλά ο κωδικός... πες ότι γίνομαι υπερβολική για αυτό... ΑΛΛΑ μπορείς από εκεί πέρα να κάνεις σωστά την δουλειά σου??? σου ζήτησα εγώ να μου παρασημοφορήσεις όλο το λουστρασιόν καπάκι μου με γρατσουνιές??? παλιο-ατζαμή!!! πες ότι και ΑΥΤΟ το παραβλέπουμε... γιατί έπρεπε να το γυρίσεις ανάποδα για να το ξεβιδώσεις... ΑΛΛΑ δεν μπορώ να δεχτώ ότι το ΔΕΞΙ κλικ δεν δουλεύει... ΕΛΕΟΣ... 3 φορές τον έχω κατεβάσει κάθε φορά αλλάζετε και μια βλακιούλα... και όταν επιτέλους δουλεύει τον έχετε μισοσυνδέσει... μα πως την έχετε δει... δεν έχω άλλη δουλειά να κάνω??? ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ! απαιτώ να κάνεις σωστά την δουλειά σου και την επόμενη φορά να σιγουρευτείς ότι δεν χάλασες ΤΙΠΟΤΕ από αυτά που ήδη δούλευαν.-

Μονόλογος 41 - η προωθήτρια

Φίλη μου υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων γυμναστηρίου σταμάτα να φέρεσαι σαν ψηφοθήρας. Δεν είμαι ψάρι να με ψαρέψεις, έχω νοημοσύνη, έχω ενα κάποιο iq. Δεν χρειάζεται να με παίρνεις τηλέφωνο κάθε μέρα και να με ρωτάς δήθεν πως είναι το ποδάρι μου ή η μέση μου για να με πείσεις για την σημασία της γυμναστικής στο δικό σου συγκεκριμένα γυμναστήριο. Το 'ξερα πως θα γίνει αυτό όταν σου έδινα τα στοιχεία μου, αλλά τόσους μήνες έπρεπε να καταλάβεις πως δεν έχω σκοπό να χαλάω 150 ευρώ μηνιάτικο για να ρχομαι να γυμνάζομαι στον κρύο χώρο που προωθείς. Τράβηξε πολύ αυτή η βαλίτσα. Με κούρασες και δεν θέλω να σε βρίσω, αλλά με προκαλείς. Μην με προκαλείς.....

Μονόλογος 40 - το σύχρονο "σκυλάκι"

Φίλη μου, καλή καλή μου φίλη, ναι εσύ που το έχεις με τα τεχνολογικά gadget και δει με το handsfree νομίζω ότι έφτασε η μεγάλη στιγμή... να το μαζέψεις γιατί σέρνεστε πίσω σου... καθώς από κάπου ξεπιάστηκε - γλίστρησε (άσε είναι πολύ ατίθασα τελευταία... το έχω παρατηρήσει και στα ακουστικά μου... παραλίγο να φάω τα μούτρα μου προχτές...) και κρέμεται από την τσάντα σκουπίζοντας το φαινομενικά καθαρό και αστραφτερό πάτωμα της αποβάθρας (μετρό - Συγγρού Φιξ, αν δεν απατώμαι) ... Κάθομαι μέσα από τον συρμό και σε παρακολουθώ με προσήλωσή... και υπολογίζω πότε και ποιος θα το πατήσει... με αποτέλεσμα κάτι να σε τραβήξει προς τα πίσω... όχι τώρα, ούτε αυτό το πόδι δεν το πάτησε... αχχχ ξυστά και θα το πατούσε ο ψηλός... τίποτα! πηγαίνεις προς τις κυλιόμενες... λες να μπλεχτεί το καλώδιο στις σχισμές τους??? άγνωστο... χάνεσαι στο πλήθος... ενώ ο συρμός αποχωρεί και έτσι και αλλιώς χάνω την οπτική επαφή :(

ΥΓ. καλείτε όποιος γνωρίζει τι απέγινε στην συνέχεια της ιστορίας μας στο ατίθασο handsfree να το καταθέσει... ευχαριστώ.

Μονόλογος 39 - εγώωωωω (τραγουδιστό)

Φίλε εαυτέ μου...συγκεκριμένα φίλε γυναικείε εαυτέ μου (καλά νταξ δεν μπορείς να είσαι και τίποτα άλλο :S). Πάψε πια! Ήσουν για ένα μεγάλο διάστημα σαν ανάποδο γαμώτο και αποφάσισες να γίνεις ένα θαυμαστικό. Έκανες την αυτοκριτική σου, έκλαψες τα λάθη σου και αποφάσισες να μην κλάψεις άλλο...και δεν κλαις άλλο. Όμως κάτι σου συμβαίνει ω τρανότατα ηλίθιε εαυτέ μου. Αφήνεις την απογοήτευση να σε κατακλύσει πάλι? ΟΧΙ! Αφήνεις μια ερωτική αποτυχία να σου χαλά την διάθεση όπως έκανε παλιά? ΟΧΙ! Ξύπνα εαυτέ! Κανένας δεν θα αξίζει πιο πολλά από όσα μπορεί να σου δώσει, πάρ'το χαμπάρι. Κανένας δεν αξίζει να σε κάνει να νιώθεις μόνη και άχρηστη. Εσύ εαυτέ? Που κατάφερες να φτάσεις τόσο ψηλά με την αξία σου? Να κάθεσαι και να πίνεις ακράτητα ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΒΟΣΠΟΡΟ (χα!) για κάτι τόσο χαζό πια? Να κάθεσαι να σαπίζεις σε ένα δωμάτιο μπροστά από μια φωτεινή οθόνη περιμένοντας κάτι, ένα στοιχείο, ένα pop-up του msn να δεις αν θα σε δει κι αν θα σου μιλήσει? Γελοίε εαυτέ, αξίζεις κι εσύ ένα κράξιμο που φέρεσαι σαν χαζογκόμενα που δεν μπορεί να βγάλει από τον μυαλό της έναν μαλακισμένο άντρα. Και δε σου λέω να το πάρεις φεμινιστικά, ούτε ονειροπόλα, αλλά να το πάρεις φυσιολογικά. Ήταν κάτι και πέρασε. Νταξ, πληγώθηκες, σου ράγισε η καρδιά, σου φυτρώσαν κέρατα, κόλλησες aids (lol sorry αυτο ήταν υπερβολή)... έχασες την γη κάτω από τα πόδια σου, έχασες πάσα ιδέα, την αυτοπεποίθησή σου, την εμπιστοσύνη σου. Και μετά αποβλακώθηκες και κλείστηκες σε μια τρύπα, στον εαυτό σου πίνοντας και μεθώντας (ωχ αμάν μέρα νύχτα τραααγουδώ ωχ αμάν) μέσα στον άθλιο καταθληπτικό σου εφιάλτη. Ξύπναγες πού και πού να πεις μια τυχαία κακία, από την οποία μόνο εσύ θεωρούσες ότι είχες καλό αποτέλεσμα και ο άλλος σε είχε γραμμένη στα άγραφα. Ναι πρώην καταθληπτικέ και πρώην μίζερε εαυτέ...ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ. Βγες επιτέλους έξω να δεις την φύση να παραλύει από το κρύο και τα πιπινομάναρα να τρίβουν καχεκτικά τα κόκκινα μαγουλάκια τους και πες μου μετά για κατάθλιψη...ΟΦΟΥΥΥΥΥ...πάλι με νευρίασες. Βλαμένε εαυτέ!

Υ.Γ : Αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο σε μένα (γιατί είναι αυτοκριτική) και σε όλες τις γνωστές (εχμ εχμ καταλαβαίνουν καλά ποιες) και μη που τους ταλάνιζε κάτι παρόμοιο με το παραπάνω. Yes sir!